Η παράσταση που ξέραμε να στήσουμε
Γιατί κάποια πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ . Νύχτα. Σκοτάδι. Αναμνήσεις. Πάει πολλής καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι τέτοιες ώρες. Έχει μεγάλη σημασία αυτό που σας λέω. Όχι σήμερα δεν έχω κάνω καμιά προειδοποίηση. Σήμερα γράφω μόνος για ένα θέμα σκοτεινό, που λίγοι ασχολήθηκαν μαζί του. Καλησπέρα, Είναι βράδυ Παρασκευής και κοντεύει 10.15 μ.μ. Αρχίζω να ψάχνω εναγωνίως μια αφορμή για να σας γράψω όσα έχω σκεφτεί. Τελικά κάτι βρίσκω. Ένα από τα πολλά προηγούμενα βράδια ήμουν έξω με παρέα και κοπανούσαμε μερικές corona σε κάποιο μπαράκι της Πανόρμου. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα προσωπικής φύσεως (ναι, γκομενικά ήταν). Όταν ήρθε η κουβέντα σε μένα, μετά από τη πλέον τετριμμένη ερώτηση: « πως πάει ρε;», εγώ δεν είχα να πω πολλά. « Τα ίδια βαρετά γεγονότα, όπως τα ξέρετε » απάντησα, για να συμπληρώσω στην συνέχεια: « Πρέπει να κάνουμε όμως κάτι γι’ αυτό. Το μυαλό άλλωστε είναι ο κινητήρας της σκέψης και η βενζίνη το αλκοόλ. Γι’ αυ...