Φωναχτές Σκέψεις

Γιατί κάποια πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ . Νύχτα. Σκοτάδι. Αναμνήσεις. Πάει πολλής καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι τέτοιες ώρες. Έχει μεγάλη σημασία αυτό που σας λέω. Όχι σήμερα δεν έχω κάνω καμιά προειδοποίηση. Σήμερα γράφω μόνος για ένα θέμα σκοτεινό, που λίγοι ασχολήθηκαν μαζί του. Καλησπέρα, Είναι βράδυ Παρασκευής και κοντεύει 10.15 μ.μ. Αρχίζω να ψάχνω εναγωνίως μια αφορμή για να σας γράψω όσα έχω σκεφτεί.   Τελικά κάτι βρίσκω. Ένα από τα πολλά προηγούμενα βράδια  ήμουν έξω με παρέα και κοπανούσαμε μερικές corona σε κάποιο μπαράκι της Πανόρμου. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα προσωπικής φύσεως (ναι, γκομενικά ήταν). Όταν ήρθε η κουβέντα σε μένα, μετά από τη πλέον τετριμμένη ερώτηση: « πως πάει ρε;», εγώ δεν είχα να πω πολλά. « Τα ίδια βαρετά γεγονότα, όπως τα ξέρετε » απάντησα, για να συμπληρώσω στην συνέχεια: « Πρέπει να κάνουμε όμως κάτι γι’ αυτό. Το μυαλό άλλωστε είναι ο κινητήρας της σκέψης και η βενζίνη το αλκοόλ. Γι’ αυ...

Όχι, δεν είμαι ο Χατζηγιάννης. Είναι και αυτά στην υπόθεση. Οφείλω να σας προειδοποιήσω για δύο πράγματα. Πρώτα απ’ όλα θα με δείτε να χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αριθμό της προσωπικής αντωνυμίας αρκετά συχνά και τον ανάλογο αριθμό στα εκάστοτε ρήματα. Όχι δεν την ψώνισα ακόμα (που κοντεύω), αν αυτό σας παραξενέψει. Τι συμβαίνει; Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο το έγραψα μαζί με το καλό μου φιλαράκι, τον Γιώργο . Οπότε αναγκαστικά ή μη ( sorry Γιώργο ) πρέπει να αναφερόμαστε ως σύνολο. Μερικές φορές αυτό θα παύει να ισχύει, κυρίως σε παραδείγματα και αληθινές ιστορίες. Το δεύτερο και καλύτερο της υπόθεσης είναι το θέμα που διαλέξαμε. Και ναι δεν πρόκειται για κάτι απλό, διότι το συγκεκριμένο έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές την επιστημονική κοινότητα. Μάλιστα θα έλεγα πως μπορεί κάποιος να το θεωρήσει στην καλύτερη περίπτωση προκλητικό , στην χειρότερη όμως προσβλητικό . Οπότε κρατηθείτε ακολουθεί ένα ζήτημα για δυνατούς λύτες . Κ...