Φίλοι ή εχθροί – μήπως κάτι ενδιάμεσο;

Όχι, δεν είμαι ο Χατζηγιάννης.

Είναι και αυτά στην υπόθεση.

Οφείλω να σας προειδοποιήσω για δύο πράγματα.

Πρώτα απ’ όλα θα με δείτε να χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αριθμό της προσωπικής αντωνυμίας αρκετά συχνά και τον ανάλογο αριθμό στα εκάστοτε ρήματα. Όχι δεν την ψώνισα ακόμα (που κοντεύω), αν αυτό σας παραξενέψει.

Τι συμβαίνει;

Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο το έγραψα μαζί με το καλό μου φιλαράκι, τον Γιώργο. Οπότε αναγκαστικά ή μη (sorry Γιώργο) πρέπει να αναφερόμαστε ως σύνολο.

Μερικές φορές αυτό θα παύει να ισχύει, κυρίως σε παραδείγματα και αληθινές ιστορίες.

Το δεύτερο και καλύτερο της υπόθεσης είναι το θέμα που διαλέξαμε. Και ναι δεν πρόκειται για κάτι απλό, διότι το συγκεκριμένο έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές την επιστημονική κοινότητα. Μάλιστα θα έλεγα πως μπορεί κάποιος να το θεωρήσει στην καλύτερη περίπτωση προκλητικό, στην χειρότερη όμως προσβλητικό.

Οπότε κρατηθείτε ακολουθεί ένα ζήτημα για δυνατούς λύτες.

Καλησπέρα,

Το σκεφτόμουν όλη μέρα – παραφράζοντας τον Αντύπα. Ή καλύτερα το σκεφτόμασταν (για να μπαίνουμε στο κλίμα). Διαβάσετε νομίζω τις προειδοποιήσεις μου. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως κάποια πράγματα που θα διαβάσετε θα σας ενοχλήσουν, κι αυτό φυσικά ισχύει για οποιοδήποτε θέμα. Ωστόσο αυτό που ζητάμε από εσάς είναι πρώτα απ’ όλα ψυχραιμία, υπομονή και στη συνέχεια κατανόηση.

Για να μην σας κουράζουμε λοιπόν ας παρουσιάσουμε το σημερινό μας θέμα. Αυτό δεν είναι άλλο από την σύγκρουση των δύο φύλων ανά τους αιώνες. Ένα θέμα που πιστεύουμε απαντάται στην καθημερινότητα όλων των όντων και πόσο μάλλον στους ανθρώπους. Κατανοούμε πως, αφού ανήκουμε στη μια πλευρά (και μαντέψτε ποια) των δύο «αντικρουόμενων» και δεν υπάρχει εκ φύσεως κάποια δυνατότητα ενδιάμεσου, σίγουρα δε θα μπορούσαμε να είμαστε και οι πιο αντικειμενικοί κριτές. Τη δεχόμαστε αξιωματικά αυτή την άποψη.

Ωστόσο, αφού μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία έπρεπε να βρούμε ένα τρόπο να προσεγγίσουμε το θέμα όσο πιο δίκαια και αντικειμενικά γίνεται. Έχοντας ως λογική βάση τις εμπειρίες μας, όπως και τις αμέτρητες συζητήσεις που έχουμε κάνει τόσο με κοπέλες όσο και με άντρες, εξετάσαμε το ζήτημα με κριτήριο και μέσο κάτι κοινώς αποδεκτό. Την ανθρώπινη λογική. Απώτερος σκοπός μας είναι να εξηγήσουμε το φαινόμενο και τα αίτιά του. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως εμείς αυτή τη στιγμή ασκούμε κάποια επιστήμη ούτε ότι παριστάνουμε τους «εξυπνάκηδες». Στα όσα σκεφτήκαμε και γράψαμε θεωρούμε πως δεν υπάρχει ίχνος επικριτικής διάθεσης. Αν κάποιος εντοπίσει κάτι τέτοιο, του ζητάμε συγγνώμη προκαταβολικά.

Και το ζήτημα έχει ως εξής:

Κοινός τόπος (θέση) μεταξύ των γυναικών αποτελεί μια άποψη, που όσο κι αν μας πονάει σαν άντρες έχει και μάλιστα ακέραια επιστημονική βάση. Νομίζουμε πως όλοι φανταστήκατε για ποιο πράγμα σας μιλάμε:

«Όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια»

Η εξήγηση που μπορέσαμε να δώσουμε αναφορικά με αυτόν τον ισχυρισμό έγκειται στο γεγονός ότι εμείς οι άνδρες πολλές φορές δεν δείχνουμε το απαραίτητο (σύμφωνα με τα γυναικεία κριτήρια) ενδιαφέρον τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε καταστάσεις. Η ψυχρότητα αυτή που απορρέει από το ανδρικό ενδιαφέρον που φυλλοροεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτόν τον ισχυρισμό. Ας το παραδεχτούμε ωστόσο. Πολλές γυναίκες παραδέχονται πως αυτός ο ισχυρισμός απευθύνεται στην πλειονότητα του ανδρικού φύλου και όχι σε όλους τους άνδρες.

Υπάρχει βέβαια και η επιστημονική εξήγηση. Είναι γνωστό σε όλους μας (παντός φύλου) το όνομα της ορμόνης που διαχωρίζει τον άνδρα από τη γυναίκα. Το όνομα αυτής – για την οικονομία της κουβέντας – τεστοστερόνη. Επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει πως εξαιτίας της ορμόνης αυτής οι άνδρες έχουν ανεπτυγμένα τα κύρια ζωικά ένστικτα. Γι’ αυτό το λόγο δεν ξέρουμε αν είμαστε γουρούνια πάντως είμαστε σίγουρα ζώα.

Τα ένστικτα αυτά είναι δύο: Το πρώτο είναι το ένστικτο της κυριαρχίας και το δεύτερο η ανάγκη για σωματική επαφή. Εδώ κάποιος «ψαγμένος» θα προσπαθούσε να μας πει πως δεν είναι αυτά και πως ξεχάσαμε το ένστικτο της επιβίωσης. Σωστά, αλλά για τους ανθρώπους η επιβίωση έρχεται ως συνέπεια της κυριαρχίας τους στη φύση. Αν και το δεύτερο ένστικτο θα μπορούσε να ανήκει στο πρώτο – το οποίο περιγράφει κατά μεγάλο ποσοστό την ανδρική φύση – εν τούτοις επιλέξαμε να είναι ξεχωριστό καθότι μας βοηθάει να εξηγήσουμε καλύτερα τα θέλω του άνδρα.

Οι άνδρες λοιπόν με βάση αυτά τα δύο ένστικτα παρουσιάζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που κι εγώ κι ο Γιώργος και ο κάθε άνδρας έχουμε αντιληφθεί. Το πρώτο που σκεφτήκαμε είναι οι δυσκολίες δέσμευσης. Αυτό εξηγείται πολύ εύκολα από το δεύτερο ένστικτο που αναφέραμε αλλά όχι αποκλειστικά απ’ αυτό. Δηλαδή ο άνδρας θεωρεί τη σχέση ως μια διαδικασία που είτε θα την αποδεχτεί είτε θα την απορρίψει. Αν την απορρίψει σημαίνει πως προτιμά κάτι πιο κοντά στη φύση του (όπως αναφερθήκαμε σε αυτήν πιο πριν). Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που την αποδέχονται, εκείνοι δηλαδή που επιδιώκουν τη σχέση. Αυτή η κίνηση ικανοποιεί το πρώτο ένστικτο, καθώς πρόκειται για μια αναζήτηση συναισθηματικής βάση. Ο άντρας έχει ανάγκη την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του, για αυτό την αναζητεί μέσα από μια παράπλευρη κτητική διαδικασία. Έτσι λέμε σαν άντρες: «το αμάξι μου», «το σπίτι μου», «η γυναικάρα μου» και άλλα πράγματα πιο πρόστυχα ή μη.  Όλα αυτά φανερώνουν το γνωστό ανδρικό εγωισμό, που όπως και να το κάνουμε ευθύνεται για πολλές άσχημες καταστάσεις.

Μιλήσαμε πριν για συναισθηματική βάση. Σας ρωτάμε λοιπόν ευθέως: «Γνωρίζετε εσείς κάποιο ζώο που να μην εκδηλώνει αισθήματα;». Η απάντηση φυσικά είναι όχι, επομένως κάθε όν έχει συναισθήματα. Η λογική όμως ανά περιπτώσεις και σύμφωνα με τα παραπάνω, θα απαντούσε πως σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε πάντα και από όλους τους άνδρες να εκφράζουν αληθινά αισθήματα στις σχέσεις τους. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό, έτσι είναι. Ο σκοπός του άνδρα τείνει να είναι πιο  ωφελιμιστικός – όπως και η λογική του. Τα αισθήματα που θα εκφράσει ένας άνδρας στη ζωή του, αποτελούν σύμφωνα με το ένστικτο της κυριαρχίας αγνές εκφράσεις του εγωισμού του. Ας το παραδεχτούμε, όταν θεωρείς κάτι πραγματικά δικό σου δε θα του φερθείς με άσχημο τρόπο, παρά μόνο σε μερικές περιπτώσεις. Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που ισχυρίζονται πως πραγματικά έχουν συναισθήματα. Ναι, το δεχόμαστε. Γι’ αυτό άλλωστε οι επιστήμονες κατέταξαν τους άνδρες σε δύο κατηγορίες: στα alpha και στα beta αρσενικά. Μάλιστα ένας από εμάς που σας μιλάει έχει βρεθεί σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία που συνήθως την πατάει. Σε επόμενο άρθρο θα μάθετε ποιος.

Μην μας παρεξηγείτε ωστόσο, ο σκοπός του άνδρα δεν είναι απαραίτητα η σαρκική επαφή. Οι άνδρες μπορούν να εκδηλώσουν συναισθήματα και παράλληλα να προκαλέσουν. Σίγουρα αυτή είναι η πιο ανθρωπιστική προσέγγιση.

Αν πάλι δούμε μια σχέση ως μια εξίσωση μεταβλητών με παραμέτρους και αφού είδαμε διεξοδικά τη μια μεταβλητή του τύπου και τις παραμέτρους της, θα διαπιστώσουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε επιθυμητά ένθεν κακείθεν αποτελέσματα. Αυτό είναι αρκετό για να εξηγήσει τις δύο φράσεις που δε θέλουν να ακούσουν (ή δεν τους είναι ευχάριστο όταν τις ακούσουν) οι περισσότεροι άνδρες: «Σ’ αγαπώ» και «έχω καθυστέρηση».

Αυτά για τους άνδρες.

Πριν προχωρήσουμε έχουμε μια ερώτηση για εσάς.

Ποιο όν στο κόσμο γνωρίζοντας τις αδυναμίες κάποιου άλλου δεν θα τις εκμεταλλευόταν για το δικό του συμφέρον;

Ας περάσουμε στις γυναίκες.

Κατά καιρούς εμείς οι άνδρες έχουμε διατυπώσει διάφορες απόψεις – κοινούς τόπους για το γυναικείο φύλο. Στην συγκεκριμένη ανάλυση δεν πιστεύουμε πως μπορούν να βοηθήσουν την κουβέντα μας. Γι’ αυτό επειδή πολλοί και πολλές μπορεί να μας κατηγορήσουν ότι βγάζουμε πράγματα από τα κεφάλια μας, εμείς θα χρησιμοποιήσουμε πραγματικά γεγονότα – με γυναίκες ως πρωταγωνίστριες. Από εκεί και πέρα με τα όσα εφόδια μας προίκισε η φύση (δεν έπρεπε να ακουστεί έτσι αυτό) προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε τον τρόπο που αυτές λειτουργούν.

Μια κοπέλα παραδέχτηκε στον καλό μου φίλο τον Γιώργο πως: «οι γυναίκες είμαστε υπερβολικές». Όταν μου το είπε, του απάντησα πως αυτή είναι μια τολμηρή παραδοχή που όμως δεν απέχει από την πραγματικότητα. Άλλωστε, μια δική μου φίλη προχώρησε σε μια παρόμοια παραδοχή λέγοντας «Γυναίκες» σχολιάζοντας φυσικά την υπερβολική αντίδραση αντιπάθειας κάποιων κοινών γνωστών μας. Κορίτσια, νομίζουμε πως πρέπει να το παραδεχτείτε. Είστε υπερβολικές σε κάποια πράγματα, όπως λ.χ. σε λόγια, αντιδράσεις (έχω δει τόσες φορές κοπέλες να κλαίνε δίχως λόγο) και ευρύτερα συμπεριφορές.

Αυτό που συνήγαμε είναι πως οι γυναίκες λειτουργούν με βάση, αυτό που πολλοί άνδρες παραδέχτηκαν κατά καιρούς – το γυναικείο μυαλό. Για να προχωρήσουμε ένα βήμα την σκέψη της φίλης μου – τη γυναικεία φύση. Η γυναικεία φύση, η οποία προκύπτει από το γυναικείο μυαλό και την υπερβολή του, έχει μια τριπλή υπόσταση την οποία εξηγούμε ευθύς αμέσως.

Το γυναικείο μυαλό, πρώτα απ’ όλα, είναι πηγή ανεξάντλητης ανασφάλειας. Ο όρος αυτός είναι πολύ συνηθισμένος και πιστέψτε με είναι ο πιο ευγενικός που μπορεί να διατυπωθεί. Αν θυμάστε σε προηγούμενο άρθρο (για την αυτοπεποίθηση) ξεκίνησα με την ιστορία μιας κοπέλας που έψαχνε την επιβράβευση, όταν τη δικαιούταν. Έψαχνε δηλαδή ασφάλεια στα «Μπράβο!» και «Συνέχισε έτσι!» του περίγυρού της. Ναι, μια και μόνη περίπτωση δεν αποτελεί επιστημονικό τεκμήριο. Αναρωτηθείτε όμως κορίτσια μόνο αυτό: «Γιατί καλλωπίζομαι με τις ώρες;»

Αν και γνωρίζουμε την απάντηση ήδη από μια πολύ καλή κοπέλα που τυχαίνει να γνωρίζουμε: «Πώς θα πάμε στα μπουζούκια; Θέλω τουλάχιστον μια βδομάδα για να διαλέξω φόρεμα» (σε πειράζουμε, μη θυμώνεις) εντούτοις θα υποθέσουμε τι θα μπορούσε να απαντήσει κάποια άλλη στη θέση της. Το πιο πιθανό είναι μια κοπέλα να απαντούσε: «Μα για να είμαι ωραία και να αρέσω…». Ναι, θα της έλεγα εγώ και ο καθένας. Βάζεις τόσα καλλυντικά επιβλαβή για το δέρμα σου σε μεγάλες δόσεις, επειδή θες να ακούσεις έναν λεκτικό έπαινο. Δε λέω κορίτσια, καλά κάνετε και περιποιείστε στον εαυτό σας και είστε πράγματι όλες πάρα πολύ όμορφες. Είναι λογικό και δίκαιο να περιμένετε ένα κομπλιμέντο. Αυτό το γεγονός ωστόσο δεν σας κάνει λιγότερο ανασφαλείς. Πολλοί σας λένε και ψεύτικες, κάτι που εμείς δεν το πιστεύουμε.

Αντίθετα με όλα αυτά σας κάνει εγωίστριες. Κομπλιμεντάρετε η μια την άλλη για την εμφάνιση σας και μετά μπορείτε εξίσου εύκολα να θάβεται η μια την άλλη. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Επειδή έχω την τύχη να βρίσκομαι σε ένα χώρο γεμάτο από γυναίκες, βλέπω τέτοια σκηνικά να εκτυλίσσονται καθημερινά. Κι αν κανείς αυτά που λέμε τώρα δεν τα πιστεύει, έχουμε και μάρτυρες.

Βέβαια ο άντρας είναι εξίσου εγωιστής με μια γυναίκα. Η διαφορά βρίσκεται στην πηγή του εγωισμού. Ο άνδρας επιζητεί την κυριαρχία και την επιβεβαίωση της – πράξη εγωιστικότατη – ενώ η γυναίκα εξαιτίας της ανασφάλειας της ψάχνει την επιβεβαίωση σε λόγια, είτε κομπλιμέντα άλλων είτε με δικές της πράξεις – γεγονός επίσης εγωιστικότατο. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό με ένα παράδειγμα. Αν έρθω εγώ (και κάθε άλλος άνδρας) και πω στο Γιώργο (και σε κάθε άλλον άνδρα): «Κοίτα ρε σαχλαμάρα τη φάτσα σου στον καθρέφτη», ο Γιώργος θα απαντήσει: «στ’ α…» (δικό σας). Αν του πει το ίδιο μια κοπέλα ή έστω κάτι ανάλογο, ο Γιώργος θα πέσει σε κατάθλιψη και η κοπέλα θα ικανοποιήσει τον εγωισμό της. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνδρας δίνει περισσότερο βάση στα λόγια μιας γυναίκας παρά ενός άνδρα επειδή το εκλαμβάνει ως προσβολή του ανδρισμού του – τη μεγαλύτερη αδυναμία του.

Εδώ έρχεται η απάντηση στο ερώτημα μας το αρχικό (το σχετικό με τις αδυναμίες). Η απάντηση είναι κανένα. Οι γυναίκες γνωρίζουν τη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν σκοτώνοντας τον ανδρικό εγωισμό και δυστυχώς πολλές φορές αυτό επιδιώκουν και αυτό κάνουν.

Ίσως ακόμα ο γυναικείος εγωισμός να εξηγεί γιατί οι περισσότερες φιλίες μεταξύ γυναικών δεν κράτησαν ακέραιες στο χρόνο. Πολλές κοπέλες το παραδέχονται αυτό. Εμείς πάντως κρίνοντας συγκριτικά φτάνουμε στη θέση πως ο αριθμός των γυναικείων φιλικών – «αδελφικών» σχέσεων που άντεξαν στο χρόνο είναι σαφώς μικρότερος από τον αριθμό των αντίστοιχων ανδρικών.

Το γυναικείο μυαλό σκέφτεται διαφορετικά. Ακολουθεί μια άλλη λογική μεθοδολογία, διαφορετική και πολλές φορές αντίθετη της αντρικής. Ενώ ο άνδρας, που από τη φύση του είναι ωφελιμιστής, θα ακολουθήσει μια πιο ψυχρή και χωρίς λογικά παραστρατήματα πορεία σκέψης σε κάποιο ζήτημα, η γυναίκα θα ακολουθήσει μια πορεία που θα βρίσκει εφαρμογές στο συναίσθημα και παράλληλα θα διακλαδώνεται σε σκέψεις που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση (σύμφωνα με την αντρική σκέψη) με το προκείμενο θέμα. Κυκλοφορεί γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο αστικός μύθος ότι οι γυναίκες είναι πιο πονηρές από τους άντρες.

Λοιπόν αυτό το ψέμα πρέπει να τελειώσει εδώ, γιατί αφενός δεν τιμά το συμπαθέστατο γυναικείο φύλο και αφετέρου ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν έχει λογική βάση.

Μια δεκαπεντάχρονη φίλη μου στο Facebook αναζητώντας τη σοφία προφανώς, ανήρτησε το παρακάτω status:

«Ακόμα και η πιο ηλίθια γυναίκα είναι εκατό φορές πιο πονηρή από τον πιο έξυπνο άνδρα».

Ωραία, λέμε με τον Γιώργο. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ορίσουμε την έννοια «πονηριά». Ο καθένας μπορεί να αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο. Πονηριά ως αντίθετο της καλής χρήσης της ευφυΐας είναι η μεταχείριση της λογικής με κακές προθέσεις.  Ας ξεχάσουμε το γεγονός ότι το γυναικείο μυαλό και το ανδρικό ακολουθούν διαφορετική λογική πορεία – άρα ο παραπάνω ισχυρισμός είναι αυτόματα λάθος. Ας κάνουμε δηλαδή την υπόθεση ότι και τα δύο φύλα σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Δεχόμαστε αξιωματικά ότι η πονηριά φτάνει ως ένα σημείο (διαφορετικό για τον καθένα). Μια γυναίκα θα έμενε εκεί λοιπόν, στο τέρμα της πονηριάς. Για τον άντρα ωστόσο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί που σταματάει η πονηριά του αρχίζει κάτι περισσότερο έντονο αλλά με την ίδια έννοια, η διαστροφή. Η άποψη αυτή είναι αναντίρρητη καθώς τα πιο ειδεχθή εγκλήματα προκλήθηκαν από άντρες.

Το γυναικείο μυαλό έχει πείσμα.  Είναι το τελευταίο που μπορούσαμε να σκεφτούμε και να περιγράφει τη γυναικεία φύση. Το πείσμα από τη φύση του είναι ένδειξη υπερβολής, κάτι που το συζητήσαμε πριν. Είναι επίσης δείγμα εγωισμού, που και για αυτόν μιλήσαμε πριν. Η παραδοχή του είναι δύσκολη, όμως σας διαβεβαιώνουμε πως σε μια ανάλογη ομολογία έχουν προβεί πολλές γυναίκες.

Και ο άντρας βέβαια είναι επίμονος στον ίδιο βαθμό, αλλά και εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Ο άντρας θα εκδηλωθεί υπερβολικά, συνήθως όταν κολλήσει με ανθρώπους και καταστάσεις. Θα αντέξει πολλά «χαστούκια», τις περισσότερες φορές από τον ίδιο του το στόχο, αλλά άπαξ και του μπει στο μυαλό του η ιδέα πως απέτυχε θα σταματήσει. Η γυναίκα δεν έχει την ψυχική διάθεση να αντέξει τα «χαστούκια» αυτά, για αυτό αντιδράει υπερβολικά σε αυτά πρώτα κλαίγοντας και στη συνέχεια πεισμώνοντας είτε για εκδίκηση είτε για να έχει τον τελευταίο λόγο. Σκεφτείτε το αυτό λίγο κορίτσια, χωρίς να μας θυμώνετε.

Το πείσμα και η εμμονή δε σταματάνε εκεί καθώς πολλές κοπέλες έχουν την τάση να ξαναδημιουργούν ευχάριστες για εκείνες μόνο καταστάσεις, προσπαθώντας να αλλάξουν τους γύρω τους. Με πιο απλά λόγια οι συγκεκριμένες κοπέλες αποσκοπούν στο να φέρουν με τα «νερά» τους εκείνους τους ανθρώπους, με τους οποίους έχουν συνάψει σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές είτε ερωτικές. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους άντρες, σε μικρότερο όμως βαθμό. Το παραπάνω συνέβη σε ένα πολύ καλό μας φίλο καθώς και στο Γιώργο που αυτή τη στιγμή κάθεται δίπλα μου. Είναι ευνόητο πως αυτό δεν πρόκειται να ωφελήσει κανέναν και συνήθως τέτοιες σχέσεις καταλήγουν σε φιάσκο.

Ο ίδιος σας είπα σε δύο προηγούμενα άρθρα (χωρισμός και μοναξιά) ότι ο άνθρωπος είναι το πιο επίμονο ον στον πλανήτη, μα και το πιο αδύναμο. Είναι έμφυτη η τάση μας με βάση αυτά να μη θέλουμε να δούμε την καμπούρα μας αλλά να νιώθουμε ασφαλείς όταν επισημαίνουμε τις αδυναμίες των άλλων.

Όπως μια άλλη φίλη μου και αυτή δεκαπεντάχρονη που δημοσίευσε στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook το εξής:

«αγόρια = ειδικά φτιαγμένοι για την καταστροφή των γυναικών.....»

Ωραία και πάλι. Ας ξεχάσουμε τελείως το γεγονός ότι ο άντρας δημιουργήθηκε πριν την γυναίκα, οπότε είναι αδύνατον να έχει σκοπό να «καταστρέψει» ένα ον που δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη. Προφανώς αυτή η κοπέλα πρέπει να είναι απογοητευμένη ερωτικά και είναι πραγματικά τυχερή γιατί δε θα της λύσω εγώ το πρόβλημά της.  (για το καλό σου το λέω)

Από όποια άποψη και να το δούμε τα δύο φύλα δεν καταστρέφουν το ένα το άλλο, αντιθέτως αλληλοσυμπληρώνονται. Θέλετε σωματικά, θέλετε ψυχικά πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Υπάρχει μια ανάγκη για ισορροπία εναντίον της οποίας εγκλιματίζουμε ένθεν κακείθεν. Όλα άλλωστε στη φύση είναι σε αρμονία, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι να επέμβουμε βάναυσα εμείς. Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω στη φίλη μας, είναι πως η ζωή δεν σταματάει στα 15 χρόνια (το πείσμα που λέγαμε), ούτε όλοι οι άνδρες προτιμάμε «πουτάνες» όπως έγραψες στη συνέχεια.

Βέβαια ό,τι δίνει κανείς παίρνει. Ένας άντρας που ως σκοπό έχει να κοροϊδεύει τις κοπέλες γύρω του, θα την πάθει με τον ανάλογο τρόπο που θα την πάθει το πλήθος όμορφων κοριτσιών με το ύφος μπλαζέ ανωτερότητας, που ζουν για να ρίχνουν άκυρα συνέχεια μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τον εγωισμό τους. Το τίμημα που σύντομα θα κληθούν να πληρώσουν ονομάζεται μοναξιά.

Εκεί εντοπίζουμε το πρόβλημα. Οι άνθρωποι ξέχασαν πως πρέπει να φέρονται, έπαψαν να ακολουθούν την νομοτέλεια της φύσης, για αυτό και την περίοδο αυτής της άκρατης ελευθερίας το προκείμενο έγινε ζήτημα για ικανούς λύτες. Οι γυναίκες από τη μια συνεχίζουν να εμμένουν πεισματικά στις θέσεις τους, χωρίς απαραίτητα να ενδιαφέρονται για την ορθότητα τους και οι άνδρες από την άλλη συνεχίζουν να μην υποχωρούν στις αντίστοιχες δικές τους (θέσεις) και να αγνοούν τις όποιες αντίθετες υπάρχουν.

Όλες αυτές οι λέξεις θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μια μόνο φράση. Το τέλος της αλληλοκατανόησης. Η λύση όσο Πλατωνικό κι αν ακούγεται βρίσκεται στο να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε τις διαφορές μας ως φύλα  και να τις μετριάσουμε. Στην εξίσωση μεταβλητών με παραμέτρους που πριν σας παρουσιάσαμε η αλληλοκατανόηση είναι η συνδετική πράξη. Μόνο έτσι θα έχουμε αποτελέσματα. Μόνο έτσι θα λάβει τέλος η σεμνή τελετή της θεωρίας των συγκρούσεων των δύο φύλων. 

Κλείνουμε αυτό το μακροσκελές κείμενο με την πεποίθηση πως πρέπει να πάψει η κουραστική και δίχως νόημα ανάλυση των πάντων στο χώρο των σχέσεων. Να προσπαθήσουμε και να απλουστεύσουμε τις σχέσεις  μας, ώστε να μπορούμε να λέμε και οι δύο πλευρές ότι περνάμε καλά. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν κάτι παραπάνω επί του θέματος.

 

Αυτά τα πολλά από εμάς. Χωρίς καμία επικριτική διάθεση ζητάμε τον προβληματισμό σας.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ!

Υ.Γ Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. (άνδρες και γυναίκες)

Υ.Γ 2 Τελικά ρε συ Γιώργο κάναμε και κάτι που λέγαμε από καιρό. Γράψαμε μαζί έκθεση.

Υ.Γ 3 Ειρήνη, μάλλον την τήρησα την υπόσχεσή μου.