Φωναχτές Σκέψεις

Πώς γίνεται κάτι πολύ όμορφο, να σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα; Καλησπέρα, Τον τελευταίο καιρό βλέπω στον ύπνο μου μερικά πολύ όμορφα όνειρα. Μπράβο Βασίλη, αλήθεια. Τέλεια εισαγωγή έκανες πάλι! Είμαι σίγουρος πως τώρα αναρωτιέσαι τι στο καλό έχω πιεί για να μοιράζομαι μαζί σου μια τόσο άχρηστη πληροφορία. Κοίτα, κάπως έχει σχέση με το θέμα μας. Σίγουρα άλλωστε θα σου έχει τύχει κι εσένα να κοιμάσαι και να βλέπεις κάποιο όνειρο, το οποίο θα ήθελες πάρα πολύ να είναι πραγματικότητα, γεγονός που σε κάνει να μη θέλεις να ξυπνήσεις ώστε αυτό να μη χαθεί. Όταν όμως τελικά ξυπνήσεις, κι αυτό πλέον δεν υπάρχει, μπορεί στο τέλος και να στεναχωρηθείς, γιατί το όνειρο σου ήταν τόσο έντονο και τόσο ζωντανό. Προς Θεού, δε πρόκειται να αναφωνήσω «Έχω ένα όνειρο» , ως ένας νέος Martin Luther King . Ούτε όμως πρόκειται να σου μιλήσω για τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου. Αναφέρθηκα σ’ αυτό γιατί αποτελεί ένα πολύ απλό και κατανοητό παράδειγμα για το πώς κάτι πολύ όμορφο, που ο καθ...

Κάποιος θα διαβάσει αυτές τις πρώτες λέξεις και θα κλείσει τη σελίδα. Κάποιος άλλος θα φτάσει μέχρι ένα σημείο και ύστερα θα την κλείσει κι αυτός. Κάποιος τρίτος δε θα πατήσει ποτέ πάνω σε κάποιο σύνδεσμο που οδηγεί σε αυτή τη σελίδα κι άρα δε τα βλέπει όλα αυτά. Κάποιος τέταρτος αντίθετα θα το διαβάσει μέχρι το τέλος του κ.ο.κ. Καλησπέρα, « Για κάθε δράση υπάρχει πάντοτε μια ισοδύναμη αντίδραση ». Σε αυτή την παραδοχή για τον φυσικό κόσμο κατέληξε το 1687 ο Isaac Newton, η οποία μέχρι τον 20ο αιώνα παρέμενε ακλόνητη (μαζί με τους άλλους δύο νόμους του) στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας. Μια αρχή, που ομολογουμένως εξηγεί σχεδόν όλα τα φυσικά φαινόμενα, αλλά που για το δικό μου μυαλό (κι ίσως πολλών άλλων) έχει εφαρμογή σε όλους τους τομείς της ζωής μας, από τον πιο απλό μέχρι τον πιο σύνθετο. Ακόμα κι αυτό το κείμενο αποτελεί απόδειξη του εν λόγω ισχυρισμού. Εγώ δρω γράφοντας και δημοσιεύοντας το, ενώ κάποιος άλλος μπαίνει σε μια διαδικασία όπως αυτές που αναφέρθ...

« Κάθε επόμενο βήμα είναι δύσκολο… » Ήταν θέμα χρόνου το ότι θα επέστρεφα και πάλι. Τα πράγματα όμως αυτή τη φορά είναι ιδιαίτερα. Καλά, εντάξει, πάντα είναι ιδιαίτερα. Καλησπέρα, « Σ’ αρέσει το περπάτημα; ». Αυτή η ερώτηση έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου, ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα. Βέβαια μιλώντας για « περπάτημα», φυσικά δεν αναφέρομαι στη φυσική δραστηριότητα, που είναι και το προφανές. Παρ’ όλα αυτά, όταν μου απευθύνθηκε η συγκεκριμένη ερώτηση, η εν λόγω δραστηριότητα υπονοήθηκε. Σήμερα, ωστόσο, θέλω να σας μιλήσω για κάτι άλλο. Για το συναισθηματικό περπάτημα , για τα βήματα, τα στραβοπατήματα και το ρόλο της εμπιστοσύνης. Κι όλα αυτά, υπό το πρίσμα των ανθρώπινων σχέσεων. Η αιτία των όσων πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω βρίσκεται μερικές βδομάδες πίσω, μια αξιομνημόνευτη Παρασκευή, σε μια εκδήλωση, που είχα την χαρά να παρακολουθήσω μαζί με έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο, πράγμα το οποίο την έκανε εκ των πραγμάτων ιδιαίτερη, πέραν του περιεχομένου της. Π...