Φωναχτές Σκέψεις

Το παρόν κείμενο σχετίζεται άμεσα με ένα προηγούμενο του, με τίτλο « Τα επίμονα συναισθήματα », το οποίο αναρτήθηκε πριν μερικές εβδομάδες αλλά τελικά κατέβηκε. Είμαι σίγουρος… Καλησπέρα, Είμαι σίγουρος, πως κάποια στιγμή στη ζωή σου έχεις αναφωνήσει: « Δεν αντέχω άλλο! », αγανακτώντας με την κατάσταση γύρω σου. Τόσο σίγουρος, όσο και για το ότι κάποτε θα είχες παραδεχτεί, πως δεν αισθάνεσαι βολικά με τη ζωή που κάνεις κι επομένως θέλεις να την αλλάξεις. Οι λόγοι, που συνόδευαν αυτή σου την απόφαση για ένα νέο ξεκίνημα δεν ήταν άλλοι από τις εκάστοτε απογοητεύσεις και την συνακόλουθη φυσική αλλά και ψυχική κούραση. Μην σκας για όλα αυτά, αφού πρόκειται να πούμε σε λίγο δυο κουβέντες (σχηματικά πάντα) για το συγκεκριμένο θέμα. Και εκεί, που καθόμουν αμέριμνος τις προάλλες, σκέφτηκα το εξής: « Ρε συ Βασιλάκη, αγόρι μου, σχεδόν κάθε φορά, που γράφεις, πιάνεις ένα θέμα και μιλάς για τα αίτια του . Τι γίνεται με τη θεραπεία του; Ε σή...

Εκφράζοντας την λαϊκή απαίτηση έδωσα το έναυσμα για την επιστροφή μεγατόνων. Καινούριος, για να μην πω ολοκαίνουριος, ο Giannis Dexter επανέρχεται στο προσκήνιο σπώντας τη σιωπή του. Σήμερα, τον απασχολεί η σύγκριση των δύο φύλων, στην οποία προχωρά με το δικό του τρόπο (κάτι παρόμοιο επιχειρήσαμε κι εδώ ). Όσο για την πολυαναμενόμενη επιστροφή, δεν ευθύνομαι εγώ Giannis , αλλά ο λαός σου.                          Ως guest συνεργάτης του blog είχα εξ αρχής μια πολύ μεγαλύτερη ελευθερία για το πότε θα δημοσιεύσω ένα κείμενο, γιατί και να μην έβγαζα εγώ κείμενο ήξερα ότι το blog δεν πρόκειται να πέσει σε τέλμα, όσο υπάρχει ο “ Mr . Editor ” Bill Xenos . Σαν να λέμε – και φέρνω ένα παράδειγμα του ίδιου μεγέθους, όπως πάντα – μπορεί η Julia Roberts να έκανε μια μόνο guest εμφάνιση στα «Φιλαράκια», αλλά όχι μόνο δεν έπεσε έξω η σειρά, αλλά...

Πέρασε ένας χρόνος. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα τους ενδοιασμούς μου, για το αν έπρεπε να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο. Καλησπέρα, Πέρασαν τόσοι μήνες, τόσα κείμενα και άλλα τόσα γεγονότα μέσα στον ένα χρόνο λειτουργίας του blog , ωστόσο μου φαίνεται λες κι όλα άρχισαν χτες.   Κι όμως, αυτός εδώ ο χώρος σήμερα συμπληρώνει το πρώτο του έτος. Ένα πρώτο έτος γεμάτο από στιγμές και εικόνες άλλοτε καλές και άλλοτε άσχημες. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να είναι τα πάντα ρόδινα. Το γνώριζα αυτό. Ο κάθε άνθρωπος, ξέρεις, διαθέτει και μια πλευρά του εαυτού του, η οποία δεν είναι ορατή στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι προσπαθεί να προστατεύσει όσα πράγματα του μοιάζουν σημαντικά. Τις όμορφες ή άσχημες αναμνήσεις του, τις επιθυμίες του, τα όνειρα του και πολλά άλλα. Πράγματα, που αν οι περισσότεροι γνώριζαν, θα τον αντιμετώπιζαν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό το λόγο, σχεδόν πάντα δυσκολεύεται να αποκαλύψει έστω λίγα από αυτά στον κύκλο των ανθρώπων, που τον περιβάλλει. Ω...