Μετά από ένα χρόνο…

Πέρασε ένας χρόνος.

Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα τους ενδοιασμούς μου, για το αν έπρεπε να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο.

Καλησπέρα,

Πέρασαν τόσοι μήνες, τόσα κείμενα και άλλα τόσα γεγονότα μέσα στον ένα χρόνο λειτουργίας του blog, ωστόσο μου φαίνεται λες κι όλα άρχισαν χτες.  Κι όμως, αυτός εδώ ο χώρος σήμερα συμπληρώνει το πρώτο του έτος. Ένα πρώτο έτος γεμάτο από στιγμές και εικόνες άλλοτε καλές και άλλοτε άσχημες. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να είναι τα πάντα ρόδινα. Το γνώριζα αυτό.

Ο κάθε άνθρωπος, ξέρεις, διαθέτει και μια πλευρά του εαυτού του, η οποία δεν είναι ορατή στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι προσπαθεί να προστατεύσει όσα πράγματα του μοιάζουν σημαντικά. Τις όμορφες ή άσχημες αναμνήσεις του, τις επιθυμίες του, τα όνειρα του και πολλά άλλα. Πράγματα, που αν οι περισσότεροι γνώριζαν, θα τον αντιμετώπιζαν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό το λόγο, σχεδόν πάντα δυσκολεύεται να αποκαλύψει έστω λίγα από αυτά στον κύκλο των ανθρώπων, που τον περιβάλλει.

Ως σκοπό σήμερα έχω, να σας μιλήσω για όλα εκείνα, που σχετίζονται τόσο με το blog όσο και με μένα, τα οποία ωστόσο δεν είστε εκ προοιμίου σε θέση να γνωρίζετε. Καταστάσεις, γεγονότα, εικόνες και πολλά άλλα, τα οποία θα φανερώσουν αλήθειες καλά κρυμμένες πίσω από τις σελίδες αυτού του χώρου. Όλα όσα ακολουθούν, θα σας επιτρέψουν να κατανοήσετε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας της σελίδας και ίσως σας βοηθήσουν και σε άλλους τομείς της ζωής σας. Το μυστήριο ξεδιπλώνεται λοιπόν κάπως έτσι.

Έχω κάνει λάθη. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος, να πεις. Τα λάθη μου, ωστόσο έχουν μια ιδιαιτερότητα. Πέραν του ότι είναι πάρα πολλά, υπάρχει και κάτι ακόμα, που τους προσδίδει ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα από αυτά, είναι ανεπανόρθωτα. Λάθη, που προκάλεσαν μεγάλη ζημιά και σε μένα αλλά πολύ χειρότερα σε άλλους ανθρώπους. Λάθη, για τα οποία δεν κατάφερα ποτέ να επανορθώσω και πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Λάθη, τα οποία έχω μετανιώσει, αλλά όπως φαίνεται αυτό μικρή σημασία έχει. Αυτή είναι η δική μου πλευρά.

Προφανώς και με έχουν επηρεάσει όλα αυτά, στα όσα λέω και γράφω. Με οδήγησαν πολλές φορές στο να ψάξω για το τι έφταιγε. Με ανάγκασαν να προχωρήσω σε αρκετά σκληρές παραδοχές για τον εαυτό μου. Μια από αυτές, ας πούμε, είναι, πως δεν τα καταφέρνω καλά με τις διαπροσωπικές σχέσεις. Και εδώ, που τα λέμε, δεν είναι ψέματα. Έχω δηλαδή πληγώσει αρκετούς ανθρώπους με τις πράξεις μου, είτε ηθελημένα είτε άθελα μου και δεν ζήτησα ποτέ συγγνώμη. Έχω κατά καιρούς κάνει λανθασμένες επιλογές όσον αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους κάναμε παρέα. Είδα παλιούς φίλους να γίνονται άγνωστοι ή ακόμα και εχθρικοί απέναντι μου μέσα σε ένα βράδυ, δίχως ποτέ να μάθω το λόγο. Κι αν αυτά δεν φτάνουν για να αποδείξουν του λόγου το αληθές, τότε καλύτερα να μη μιλήσουμε για τον ερωτικό τομέα και τις απογοητεύσεις του.

Εικόνες σαν κι αυτές, καταλαβαίνω, είναι αρκετές για να προκαλέσουν ακραία συναισθήματα στον καθένα. Σε μένα δημιούργησαν τύψεις και ενοχές. Έπρεπε να «στύψω» το μυαλό μου, ώστε να βρω έναν τρόπο να αντιμετωπίσω την έντονη ενοχικότητα. Και τον βρήκα. Αυτός τελικά πήρε σάρκα και οστά ένα χρόνο πριν. Είναι οι «Φωναχτές Σκέψεις. Αφού πλέον είναι αδύνατο να διορθώσω τα παλιά μου λάθη, σκέφτηκα, τότε αυτό που μπορώ να κάνω είναι να γράφω γι’ όλα όσα έμαθα απ’ αυτά βοηθώντας έτσι όσους ανθρώπους αντιμετώπισαν, αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις. Έτσι ξεκίνησε η ενασχόληση μου με τις «Φωναχτές Σκέψεις» και τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις, στις οποίες οξύμωρα δεν ήμουν ποτέ καλός.

Πράγματι, η αρχή έγινε την Τρίτη 9 Οκτωβρίου του 2012, κατά το μεσημέρι (μετά στράφηκα στη νύχτα). Το πρώτο κείμενο, που δημοσιεύτηκε στο blog, τιτλοφορούνταν αρχικά ως «Οι ανθρώπινες σχέσεις (μέρος 1o)», κάτι το οποίο άλλαξε μετά από λίγες ώρες στο εξής: «Οι ανθρώπινες σχέσεις (μέρος 1o) – Το Friend Zone». Μια μικρή αλλαγή στον τίτλο, ώστε να είναι πιο κατατοπιστικός, έμελλε να δημιουργήσει μια σειρά κειμένων για τα οποία έχω πει, πως επρόκειτο να γίνουν «το σήμα κατατεθέν αυτής της στήλης». Έκτοτε ακλούθησαν άλλες εικοσιπέντε αναρτήσεις, δύο του guest κειμενογράφου «Giannis Dexter» και είκοσι τριών δικών μου, εκ των οποίων τα δύο κατέβηκαν.

Όλα αυτά θα ήταν αδύνατο να γίνουν χωρίς να υπάρχει η ανταπόκριση σας και η στήριξη, που αυτή μας πρόσφερε. Εξαιτίας αυτών, μιλώντας προσωπικά, εξακολούθησα να γράφω με τη συντροφιά μουσικής από τα παλιά και να δημοσιεύω κείμενα παρά τις δυσκολίες, οι οποίες πάντα προέκυπταν και θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο. Κείμενα, τα οποία δεν τα λες ακριβώς άρθρα, αλλά θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις κι ως «υβρίδια», γιατί περισσότερο μοιάζουν με ανοιχτές επιστολές, εξαιτίας της χαρακτηριστικής προσφώνησης («καλησπέρα», «χαίρετε», «γεια σας») και του πιο φιλικού ύφους. Κείμενα για θέματα, που με έχουν προβληματίσει ή με προβληματίζουν και σε προσωπικό επίπεδο. Άλλωστε, μου είναι αδύνατον να γράψω κάτι, που δεν πιστεύω ή δεν νιώθω. Έντεχνα ή άτεχνα, δεν έχει σημασία. Δεν πρόκειται επομένως για αερολογίες, ούτε για ανούσιες θεωρητικές αναζητήσεις, ούτε ακόμα για επιδείξεις ρητορικής δεινότητας.

Προσπάθησα και εξακολουθώ να προσπαθώ, ώστε αυτός εδώ ο χώρος να μη σβήσει ως ένα ακόμα από τα λάθη μου. Να μη μετανιώσω δηλαδή, που ασχολήθηκα μαζί του. Σε κάποια φάση συνέβη κι αυτό. Είχα φτάσει σε τέτοια σύγχυση από την πίεση των όσων βίωνα, που ήθελα να σταματήσω ή τουλάχιστον να απέχω. Και το έκανα. Όλα αυτά γιατί, ελπίζω καταλαβαίνεις, η συγγραφή κειμένων είναι μια επίπονη διαδικασία. Ακόμα κι αν το θέμα δεν σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις (υπάρχουν και τέτοια κείμενα εδώ), απαιτείται χρόνος για την έρευνα και το γράψιμο καθώς επίσης και καλή διάθεση, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό. Τα κείμενα, όμως, με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα έχουν μια παραπάνω ιδιαιτερότητα, φανερή σε μένα τουλάχιστον. Αναγκάζομαι μέσα από αυτά, που γράφω, να συναντήσω το παρελθόν μου. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και μερικές φορές ούτε καν ευχάριστο.

Αλλά εκτός αυτού, είναι και κάτι ακόμα με το οποίο πάντα είχα θέματα. Η ανταπόκριση. Ξέρεις, πόσο άσχημα μπορείς να νιώσεις, όταν έχεις γράψει ένα κείμενο αρκετών λέξεων και ο μόνος, που θα το διαβάσει, είσαι εσύ και λίγοι φίλοι σου; Το έχω ζήσει κι αυτό. Πίστεψέ με δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Σου «ρουφάει» κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης. Σε βάζει σε σκέψεις και αγωνίες γεμίζοντάς σε παράλληλα από το φόβο της απόρριψης και της αποτυχίας. Παρ' όλα αυτά, σε οτιδήποτε κι αν κάνεις δεν μπορείς να χάνεις την πίστη σου. Δε γίνεται να προδίδεις τις αντοχές σου.

Ναι απέτυχες ενδεχομένως, ωστόσο δεν μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βρίσκει ως μόνο συνδετικό κρίκο με την κατάσταση, το αρνητικό συναίσθημα, που προκλήθηκε απ’ αυτή. Οφείλεις να προχωράς και να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα, έτσι ώστε να μη γευτείς ξανά εκείνο το άσχημο συναίσθημα. Πρέπει να μαθαίνεις απ’ αυτό και να εξελίσσεσαι. Μόνο έτσι θα αρχίσεις να διαμορφώνεις μια διαφορετική άποψη για τον κόσμο, που σε περιβάλλει.

Καθώς τα χρόνια περνάνε βέβαια, αρχίζεις σταδιακά να αντιλαμβάνεσαι με πολύ διαφορετικό τρόπο τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Αρχίζεις να ξεπερνάς πολλά όνειρα και επιθυμίες, που μέχρι τότε έτρεφες. Σκοτώνεις λίγο-λίγο κάθε φορά τη φαντασία σου για να προσηλωθείς καλύτερα στην όψη της πραγματικότητας, που βιώνεις. Μέχρι αυτή να δικαιώσει ή να καταδικάσει τις πράξεις και τα λόγια σου.

Ας το ξεπεράσουμε όμως αυτό κι ας επιστρέψουμε στο ζήτημα της ανταπόκρισης, η οποία φυσικά δεν εκλείπει πάντα. Από τη στιγμή, που κάποιος τοποθετείται δημόσια για διάφορα θέματα, είναι λογικό να υπάρξει ανταπόκριση (ως μέρος της αλληλεπίδρασης). Δεν θα ήταν άλλωστε φυσιολογικό να ακούγονται μόνο καλά λόγια και να απουσιάζουν οι βαριές κριτικές. Μέσα σε αυτόν το χρόνο άκουσα πάρα πολλά για τα όσα γράφτηκαν εδώ μέσα όπως: «Άστο, δεν το έχεις», «Δεν ξέρεις να γράφεις», «Δε γίνεται να γράφεις τέτοια πράγματα», «Είσαι φλύαρος και ξερόλας», «Τα κείμενα σου δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα», «Δεν έχεις επιχειρήματα», «Είσαι βαρετός», «Δεν έχεις προβολές», «Αυτά τα πράγματα, δεν μπορούν να γίνουν θέμα σε κάποιο blog», «Είναι προσβλητικά αυτά, που γράφεις» κ.α. Λόγια σαν κι αυτά με ανάγκασαν να κατεβάσω δύο κείμενα. Μικρό όμως το τίμημα. Μετά από λίγο καιρό άλλωστε παθαίνεις ανοσία στα πικρόχολα σχόλια.

Άκουσα βέβαια και καλά λόγια, άλλοτε μάλιστα κολακευτικά και άλλοτε συγκινητικά. Λόγια, που φανερώνουν, πως όχι μόνο όσα γράφτηκαν στις «Φωναχτές Σκέψεις» βρίσκουν ανταπόκριση, αλλά επίσης ότι αυτοί που τα διαβάζουν έχουν ευγενική ψυχή. Η πραγματικότητα είναι, πως η πλειοψηφία των ανθρώπων, που μου έχουν μιλήσει για το blog, κάνουν τέτοια σχόλια. Και είναι πάρα πολλά αυτά τα καλά λόγια, ακόμα και από ανθρώπους, που δεν περίμενα ότι θα το διαβάζανε. Μερικοί μου έχουν πει, ας πούμε, ότι αυτό που γίνεται εδώ είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακό, ενώ άλλοι επαίνεσαν τον τρόπο που γράφω λέγοντας μάλιστά πως θα μπορούσα να γράψω σε περιοδικό ή εφημερίδα. Με τιμάνε αυτά τα λόγια και αυτά κρατάω, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τον τρόπο για να σας τα ανταποδώσω.

Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, υπάρχει και κάτι, που με χαροποιεί περισσότερο από τα καλά λόγια. Είναι εκείνα τα μηνύματα, που έχω λάβει κατά καιρούς από αρκετούς ανθρώπους, στα οποία με ευχαριστούν γιατί όσα έγραψα είτε τους δημιούργησαν συναισθήματα, είτε τους βοήθησαν, ώστε να βρουν τη λύση στο πρόβλημά τους. Και δεν είναι για τα «ευχαριστώ», που ακούω. Αλήθεια, δεν χρειάζεται κανείς να με ευχαριστεί. Είναι για το ότι βλέπω, πως εκπληρώνεται ο σκοπός για τον οποίο εξακολουθώ να γράφω. Να αναφέρομαι δηλαδή σε θέματα, τα οποία απασχολούν κι άλλους ανθρώπους. Κι όταν ακόμα δεν έχω να προτείνω κάτι, να τους βοηθούν αυτά που έγραψα με κάποιον περίεργο τρόπο, ώστε να βρουν εκείνοι μόνοι τους τη λύση. Αυτό, για μένα, είναι μαγικό και δεν θα το αντάλλασσα με τίποτα.

Μέσα σε ένα χρόνο καταφέραμε ανέλπιστα να αυξήσουμε τις προβολές μας κατά μερικές χιλιάδες. Ακόμα κι αν δεν γινόταν όμως αυτό, θα ήμουν ευχαριστημένος εξαιτίας των όσων έζησα μέσα σ’ αυτό το χρόνο. Παρά τις δυσκολίες, παρά τα προβλήματα, παρά τις αρνητικές κριτικές, παρά τις ελάχιστες κοινοποιήσεις και τα λίγα like, φαίνεται πως τα καταφέραμε. Για να δεις τελικά, πως αυτά μικρή σημασία έχουν. Μετά από ένα χρόνο νιώθω αισθητά αλλαγμένος κι έτοιμος για νέα πράγματα (όπως ένα καινούριο κείμενο του «Giannis Dexter»). Το μόνο, που μπορώ να κάνω, είναι να σας δώσω μια υπόσχεση. Θα συνεχίσω να κάνω αυτό, που έκανα μέχρι σήμερα, όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι αντοχές μου.

Το «ευχαριστώ» μου, μοιάζει λίγο μπροστά σε όσα μου έχετε χαρίσει.

Να ‘στε όλοι καλά.