Φωναχτές Σκέψεις

Κι όμως προχωράμε... Πώς περάσανε πάλι οι μέρες; Πάει κι ο Σεπτέμβρης, τον φάγαμε κι αυτόν. Να σου πω την αλήθεια, ούτε που το κατάλαβα πως έφυγε. Όπως κι Οκτώβρης που μας ήρθε, έτσι γρήγορα κι εκείνος θα φύγει. Βλέπεις, κάποια πράγματα μένουν πάντα ίδια. Χτες ας πούμε, είχα πάει μια βόλτα στο Θησείο. Καθώς προχωρούσα στα δρομάκια του κι έβλεπα πολύ κόσμο να απολαμβάνει τη βόλτα του, συνειδητοποίησα πως αυτή είναι η Αθήνα και αυτή είναι η ομορφιά της. Αυτό δεν νομίζω ότι πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Κι ίσως να’ ναι καλύτερα έτσι, αφού μερικά πράγματα στη ζωή είναι όχι μόνο αδύνατο να αλλάξουν, αλλά και το ιδανικότερο είναι να μην αλλάξουν.  Τι συμβαίνει όμως με εμάς τους ανθρώπους; Αυτό, που και που, αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω; Τι μας εμποδίζει απ’ το να φέρνουμε αλλαγές στη ζωή μας; Γιατί κολλάμε σε περασμένες καταστάσεις και δεν προχωράμε εμπρός; Όλα αυτά τα ερωτήματα, δε σου κρύβω, με έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, γ...

Η ευτυχία Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχισμένος; Χμμ… Άσε με να σκεφτώ. Η τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος πάει κάμποσο καιρό πίσω. Ήταν την ημέρα της ορκωμοσίας μου · η ημέρα που ξεμπέρδεψα πια με τις προπτυχιακές μου σπουδές. Θυμάμαι πως για εκείνη την ημέρα αποτελούσα το επίκεντρο για συγγενείς και φίλους. Ήμουν όσο να πεις το πρόσωπο της ημέρας. Κάπου κάπου πέφτουν στα χέρια μου φωτογραφίες από τότε κι έτσι οι εικόνες από την τελετή κι ό,τι την ακολούθησε ξανάρχονται στο μυαλό μου. Ναι, θυμάμαι, αισθανόμουν πολύ χαρούμενος εκείνη την ημέρα. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε για πολύ. Λίγες ημέρες αργότερα ανακοινώθηκαν οι επιτυχόντες του μεταπτυχιακού προγράμματος, στο οποίο είχα κάνει αίτηση. Το όνομα μου ωστόσο δεν ήταν σε εκείνη την λίστα κι αυτό ήταν ένα πράγμα που με στεναχώρησε πάρα πολύ. Για πολλές μέρες ήμουν κακοδιάθετος και δεν ήθελα να δω κανέναν. Δεν είχε έρθει δα και το τέλος του κόσμου, όμως τότε...

Για πες... Πες μου εσύ, να σου πω κι εγώ. Ή μάλλον άσε με να σου πω πρώτα εγώ. Ένα ακόμη καλοκαίρι τελείωσε, όπως άλλωστε κάθε τι στο κόσμο που έχει αρχή φτάνει κάποτε στο τέλος του. Να και κάτι που πολλές φορές μας αρέσει να μη θυμόμαστε ή επίτηδες να ξεχνάμε. Η Αθήνα πια ξαναγέμισε από κόσμο κι έτσι άρχισε σταδιακά να αποκτά τους γνώριμους ρυθμούς της, όπως μαζί της και κάθε άλλη πόλη άλλωστε. Όλοι πλέον επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, που λέμε. Ξέρεις πως πάει. Αλήθεια όμως, ποιος δεν θα ήθελε λίγο παραπάνω καλοκαίρι; Σίγουρα όχι εγώ πάντως. Το δικό μου καλοκαίρι άλλωστε ήταν πάρα πολύ περίεργο. Το μεγαλύτερο μέρος του με βρήκε στον αγαπημένο μου Βόλο, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν σαν και τις άλλες. Πέρασα πολλές ώρες στο να περιπλανιέμαι μόνος μου στους δρόμους του ή να κάνω πολύ μεγάλους περιπάτους στο λιμάνι του, χωρίς κάποιο σκοπό ή προορισμό. Αλήθεια ξεποδαριάστηκα! Ναι β...