Η συνταγή της ευτυχίας

Η ευτυχία

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχισμένος;

Χμμ… Άσε με να σκεφτώ.

Η τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος πάει κάμποσο καιρό πίσω. Ήταν την ημέρα της ορκωμοσίας μου· η ημέρα που ξεμπέρδεψα πια με τις προπτυχιακές μου σπουδές. Θυμάμαι πως για εκείνη την ημέρα αποτελούσα το επίκεντρο για συγγενείς και φίλους. Ήμουν όσο να πεις το πρόσωπο της ημέρας. Κάπου κάπου πέφτουν στα χέρια μου φωτογραφίες από τότε κι έτσι οι εικόνες από την τελετή κι ό,τι την ακολούθησε ξανάρχονται στο μυαλό μου. Ναι, θυμάμαι, αισθανόμουν πολύ χαρούμενος εκείνη την ημέρα.

Η χαρά μου όμως δεν κράτησε για πολύ. Λίγες ημέρες αργότερα ανακοινώθηκαν οι επιτυχόντες του μεταπτυχιακού προγράμματος, στο οποίο είχα κάνει αίτηση. Το όνομα μου ωστόσο δεν ήταν σε εκείνη την λίστα κι αυτό ήταν ένα πράγμα που με στεναχώρησε πάρα πολύ. Για πολλές μέρες ήμουν κακοδιάθετος και δεν ήθελα να δω κανέναν. Δεν είχε έρθει δα και το τέλος του κόσμου, όμως τότε έτσι μου φαινόταν. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ εκείνη την κατάσταση και έψαχνα μανιωδώς να βρω το τι πήγε λάθος. Αργότερα κατάλαβα πως όλη αυτή η απογοήτευση είχε να κάνει όχι με αυτή μου την αποτυχία αλλά με το ότι επέστρεψα στην αβεβαιότητα, σε αυτό το «Και τώρα τι κάνουμε;».

Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα πως η προσκόλληση μου σε όλα αυτά μόνο κακό μου έκανε. Έτσι πήρα σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου κι είπα πως όλη αυτή η δυσάρεστη κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Η ζωή αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς, να το θυμάσαι αυτό. Πράγματι, που λες, δεν το έβαλα κάτω, αν και απογοητεύτηκα πολύ. Συνέχισα να ψάχνω για μεταπτυχιακά προγράμματα, ξεκίνησα να μαθαίνω Γερμανικά, άρχισα να δίνω ιδιαίτερη έμφαση στη γυμναστική και τη διατροφή μου καθώς επίσης αφιέρωσα και πολύ χρόνο στην προσωπική μου πνευματική καλλιέργεια. Με λίγα λόγια άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο.

Οι μήνες λοιπόν πέρασαν με εμένα να καταβάλλω πολύ μεγάλη προσπάθεια στο να πετύχω τους στόχους μου. Αντιμετώπισα, η αλήθεια είναι, κάμποσες δυσκολίες στο μεσοδιάστημα, οι οποίες όμως δεν με κατέβαλλαν. Έτσι περίπου πέντε μήνες μετά την ορκωμοσία μου βρέθηκα σε ένα καινούριο χώρο, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνώρισα πολλούς καινούριους και ενδιαφέροντες ανθρώπους και καταπιάστηκα με διάφορες νέες ασχολίες, όπως και σε κάθε άλλο χώρο που δραστηριοποιήθηκα.

Κι έκτος βέβαια αυτών των χώρων, είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετούς ακόμα ανθρώπους και να συναναστραφώ μαζί τους. Άνθρωποι που ομολογουμένως μου τράβηξαν το ενδιαφέρον, με ορισμένους μάλιστα να με έχουν ενθουσιάσει τόσο πολύ και να έχουν επηρεάσει σημαντικά τις σκέψεις μου. Έτσι συμπεριέλαβα τους ανθρώπους αυτούς στα τελευταία μου κείμενα, άλλοτε ως αφορμή των όσων έγραφα, άλλοτε ως άμεσες αναφορές και άλλοτε χρησιμοποιώντας έναν πιο πλάγιο τρόπο, που μόνο εκείνοι θα καταλάβαιναν. Ξέρω όμως, πως κάποια στιγμή άθελα μου έχασα το μέτρο ακόμα και με αυτούς και έκανα πολλές ανοησίες, γεγονός που δεν μπορώ να σου κρύψω ότι με έχει στεναχωρήσει αρκετά.

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια παρόμοια κατάσταση με εκείνη μετά την ορκωμοσία μου. Αισθάνομαι και πάλι αυτή την αβεβαιότητα, για άλλα πλέον θέματα. Όμως τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω. Κοιτάζοντας ξανά πίσω, δεν μπορώ να πω ότι τα πήγα κι άσχημα. Το αντίθετο μάλιστα, κάτι πέτυχα αυτό τον καιρό. Είμαι άραγε ευτυχισμένος; Δεν ξέρω, σίγουρα πάντως δεν νιώθω και δυστυχισμένος. Μπορεί ενίοτε να στεναχωριέμαι αλλά το θέμα είναι να μην το αφήνεις όλο αυτό να σε καταβάλλει και τελικά να σε κατασπαράξει, πράγμα που δεν θέλει και πολύ για να συμβεί. Αυτή είναι νομίζω η συνταγή της ευτυχίας αλλά και της επιτυχίας στη ζωή.

Πολλοί έχουν συνδέσει την ευτυχία με το αίσθημα της ικανοποίησης που προσφέρει η επίτευξη των ατομικών μας επιθυμιών και στόχων. Γενικά βέβαια, ο καθένας μας έχει τις απόψεις του σχετικά το τι είναι ευτυχία, οπότε καλό θα ήταν να μην αναλωθούμε σε αυτό. Αν θες την γνώμη μου, η ευτυχία κρύβεται στα μικροπράγματα, σε ορισμένες όμορφες στιγμές και στο πόσο αυτές θα διαρκέσουν. «Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας», όπως έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης στο έργο του «Ο Μικρός Ναυτίλος».

Ενώ βέβαια πιστεύω πως η ευτυχία είναι απλοϊκή, αφού βρίσκεται πίσω από απλοϊκά πράγματα και καταστάσεις, διαφωνώ με αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια στο να την πετύχεις. Πιστεύω δηλαδή το ακριβώς αντίθετο, κι αυτό γιατί δεν μπορείς να ξυπνήσεις μια μέρα και να πεις «σήμερα το αποφάσισα, θα γίνω ευτυχισμένος». Δεν μπορεί κανείς να γίνει ευτυχισμένος κατά παραγγελία, ούτε επειδή απλά το θέλει. Άλλοι πάλι λένε «προσποιήσου το και θα σου έρθει». Και με αυτούς διαφωνώ, γιατί όσο κι αν κάνεις προσπαθεί, το ψεύτικο φαίνεται και δεν θα κρατήσει.

Η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, αυτό νομίζω. Πίσω από την λέξη αυτή «κρεμάμε» διάφορα πράγματα, που νομίζουμε ότι την περιγράφουν και εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν πρόκειται ποτέ να την ορίσουμε με κατηγορηματικό τρόπο. Ο καθένας μας, με λίγα λόγια, της δίνει διαφορετικό περιεχόμενο, όσο κι αν οι διάφορες απόψεις μας κάποτε συγκλίνουν και κάποτε αποκλίνουν μεταξύ τους. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ακριβώς πιστεύω ότι η ευτυχία είναι ένα ατομικό ζήτημα, συμφωνώ πως έχουμε τη δύναμη να ευτυχίσουμε, αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες για να το επιτύχουμε αυτό. Θες να γίνεις λοιπόν ευτυχισμένος; Μπορείς να γίνεις. Πρέπει πρώτα όμως να διαπιστώσεις το τι θα σε κάνει ευτυχισμένο και μετά το πόσο θες να το επιτυχείς.

Η ζωή, όπως την αντιλαμβανόμαστε, είναι ουσιαστικά μια σειρά εναλλαγής γεγονότων. Όπως τα γεγονότα εναλλάσσονται το ένα με το άλλο έτσι και η διάθεση που μας δημιουργούν αυτά αλλάζει με ανάλογο τρόπο. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντοτε χαρούμενοι, ούτε πάντοτε δυστυχισμένοι. Δεν θα είχε και νόημα έτσι. Πολλές φορές πάλι, τα πράγματα είτε έρχονται όπως τα θέλουμε είτε δεν έρχονται. Βιώνουμε δηλαδή μια σειρά επιτυχιών και απογοητεύσεων σε ακανόνιστο ρυθμό. Άλλοτε όλα πάνε καλά, άλλοτε έτσι κι έτσι, κι άλλοτε άστα να πάνε στο καλό. Κι όλα αυτά θα σε επηρεάσουν σίγουρα είτε θετικά είτε αρνητικά και πίστεψέ με είναι το υγειές αυτό. Η υπερβολική προσκόλληση σε αυτά βέβαια μόνο πολύ κακό θα κάνει και σίγουρα περισσότερο δυστυχισμένο θα σε κάνει παρά ευτυχισμένο.

«Να έχεις κάτι να σκεφτείς πριν κοιμηθείς και κάτι να χαμογελάσεις μόλις ξυπνήσεις… Αυτό έχει αξία!». Συμφωνώ κι εγώ σ’ αυτό και νομίζω είναι υπεραρκετό για να σε κάνει να νιώσεις πραγματικά ευτυχισμένος. Ένας όμορφος λογισμός φτάνει, αρκεί να το πιστέψεις. Θυμήσου είναι στο χέρι σου να τον βρεις. Το ερώτημα παραμένει το εξής: Tο πιστεύεις;

Συνέχισε να προσπαθείς.

Σ' αυτό βρίσκεται το νόημα.