Ο πιο ατίθασος εθισμός

Ποιός εθισμός νομίζεις πως είναι ο πιο έντονος;

Νόμιζες πως βαρέθηκα; Νόμιζες πως έφυγα κι έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου;

Πολύ σωστά νόμιζες!

Έλα όμως που με έπιασε πάλι μια τρέλα να ξαναγράψω, που κάθε τρεις και λίγο επιστρέφει σαν την καλοκαιρινή φαγούρα βρε παιδί μου. Έτσι ξανάπιασα για μια ακόμα φορά το πληκτρολόγιο και ήρθα να πω πέντε – άντε – έξι χαζομάρες απ’ τις γνωστές δικές μου. Δεν θέλω να μου αρχίσεις πάλι τα ίδια με τις προάλλες, πως βαριέσαι κι άλλα τέτοια! Τι εννοείς με το «άστο, πήγαινε καλύτερα για μπάνιο»; Όχι, όχι! Τώρα που σε πέτυχα έμπλεξες.  Δεν γλιτώνεις!

Θες να μάθεις ποιο είναι το πιο αστείο αυτής της όλης υπόθεσης; Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κάτι σαν άρθρο, που διαβάζεις (;) αυτή τη στιγμή, συνειδητοποίησα πως τελικά ίσως θα ήταν καλύτερο να σταματήσω εκεί που είχα μείνει· να μη γράψω δηλαδή τίποτα για το αρχικό θέμα που είχα στο μυαλό μου. Και πραγματικά έτσι έκανα, δεν έγραψα τίποτα γι’ αυτό. Το παράτησα, που λες, αφού στο κεφάλι μου υπήρχαν πάρα πολλές σκόρπιες σκέψεις, οι οποίες δεν πιστεύω να ενδιέφεραν και κανέναν να τις διαβάσει. Παρ’ όλα αυτά, με ξαναβλέπεις σήμερα εδώ, να αποφεύγω εδώ και δυο παραγράφους να μπω στο θέμα!

Το θέμα αυτού του κειμένου εν ολίγοις δεν είναι αυτό που φαντάστηκα και επεξεργαζόμουν στην αρχή κι αυτό θέλω να σου πω κάνοντας αυτή την μεγάλη εισαγωγή. Σήμερα λοιπόν επανεμφανίζομαι στις Φωναχτές Σκέψεις με σκοπό να μοιραστώ μαζί σου τις ιδέες και τις σκέψεις μου σχετικά με το ποιον εθισμό θεωρώ ως πιο έντονο και ατίθασο. Θέλω να ξέρεις πως είμαι σίγουρος, ότι ήδη κάπου πηγαίνει το μυαλό σου και φυσικά δεν εννοώ στα ναρκωτικά. Για τα ναρκωτικά, αν ενδιαφέρεσαι, καθώς και για μια άλλη παρεμφερή έννοια, είχα στείλει πέρυσι ένα κείμενο στη Lifo και μέχρι σήμερα απορώ πως έγινε και τελικά το δημοσίευσαν εκεί.

Οι προβληματισμοί που προκάλεσαν αυτή μου τη φαγούρα στο να γράψω και πάλι, δημιουργήθηκαν ένα πολύ όμορφο και ευχάριστο, για μένα τουλάχιστον, Σαββατιάτικο απόγευμα σε κάποιο παραλιακό μαγαζί στην Γλυφάδα πριν περίπου ένα δεκαπενθήμερο και κάτι μέρες. Κι όπως άλλωστε συμβαίνει με εμένα, τέτοιοι προβληματισμοί συνήθως γεννιούνται μέσα από μια καλή συζήτηση κι ίσως όχι για τον προφανή λόγο που μπορεί να κατάλαβες. Το θέμα λοιπόν εκείνης της κουβέντας ήταν γενικότερα οι σχέσεις στην εποχή μας και το πόσο τελικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε συνδυασμό με τις λοιπές συνθήκες που επικρατούν, τις έχουν επηρεάσει.

Κι ενώ δεν είναι της παρούσης να επεκταθώ περαιτέρω για το περιεχόμενο εκείνης της κουβέντας, ένα είναι το σίγουρο: οι συνθήκες, οι άνθρωποι και οι σχέσεις δεν είναι όπως παλιά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά και σ’ αυτόν τον ισχυρισμό δύσκολα μπορούμε να μην καταλήξουμε. Εννοώ μ’ όλα αυτά, πως σταδιακά έχει χαθεί η αμεσότητα στις σχέσεις μας, οι αλληλεπιδράσεις μας έχουν γίνει πιο απρόσωπες, υπάρχει πια μια πληθώρα διαθέσιμων επιλογών συντρόφων λες και είσαι στο παζάρι, οι συναισθηματισμοί πολλές φορές περισσεύουν ή έστω εμφανίζονται πλέον τύποις και όχι ουσιαστικά κ.α. Γενικότερα, νομίζω, η κατεύθυνση που έχουν πάρει οι σχέσεις στις μέρες μας είναι το λιγότερο απογοητευτική. Οι νεότεροι ειδικά έχουμε μετατραπεί σε μια γενιά του «εύκολα και γρήγορα», του «άρπα-κόλλα».

Θα πεις τώρα: «εντάξει ρε συ, καλά όλα αυτά για μια έκθεση Γ’ λυκείου, αλλά τι σχέση έχουν με το θέμα μας;». Λοιπόν, ας μη γελιόμαστε και ας συνειδητοποιήσουμε πως σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει χαθεί το μέτρο και η ουσία στις σχέσεις μας καθώς επίσης και στο που τελικά αυτές αποσκοπούν. Τα παραπάνω αυτό δείχνουν. Έτσι εντείνεται, όσο ποτέ άλλοτε, η ανάγκη που όλοι αισθανόμαστε ή θα αισθανθούμε κάποτε να αναζητήσουμε κάτι το ουσιαστικό και ποιοτικό στους ερωτικούς συντρόφους μας και κατ’ επέκταση στις σχέσεις μας.

Η αναζήτηση ωστόσο του ουσιαστικότερου, αυτού που ελπίζουμε και προκαταβαλλόμαστε ότι θα αλλάξει τις ισορροπίες και τα δεδομένα στην ζωή μας, είναι πολύ εθιστική. Κι αυτό όχι γιατί είναι ωραία σαν διαδικασία αλλά γιατί εμπλέκει πρόσωπα, καταστάσεις και συναισθήματα. Άλλο απ’ αυτό δεν μπορώ να φανταστώ πιο εκρηκτικό μείγμα, τόσο μάλιστα δυνατό και ικανό ώστε είτε να σε ενθουσιάσει υπέρμετρα είτε απότομα να σε καταβαραθρώσει. Ξέρεις, άλλωστε, ίσως η πιο κύρια από τις δουλειές του μυαλού δεν είναι να κάνει απλά μερικές σκέψεις, αλλά να σε βομβαρδίζει με αυτές. Έτσι σε μια φύσει συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση, ακόμα και η πιο μικρή συσχέτιση με κάποιο πρόσωπο μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά αλλεπάλληλων σκέψεων ακραίων ή μη.

Έτσι λειτουργούμε, που λες, οι άνθρωποι, αντιδρώντας σε εκείνα που διεγείρουν το μυαλό μας και κινητοποιούν τις σκέψεις του. Βλέπεις, το μυαλό επηρεάζεται και επηρεάζει τις καταστάσεις που βιώνουμε. Έτσι μόνο το σώμα ακολουθεί. Κι όλα εκείνα που μας προκαλούν να αντιδράσουμε σχεδόν ποτέ δεν είναι εκφρασμένα με λέξεις. Αλλά γιατί να είναι; Ένα βλέμμα παραδείγματος χάριν μπορεί να είναι τόσο βαθύ και διαπεραστικό που να «λέει» περισσότερα απ’ όσα οι λέξεις ποτέ θα μπορέσουν να αποτυπώσουν έστω και στο ελάχιστο. Να ξέρεις πως οι καταστάσεις που οι λέξεις περιττεύουν είναι οι πιο ουσιαστικές. Όπως όταν δυο βλέμματα συναντιούνται, ας πούμε – μια απ’ τις ομορφότερες αισθήσεις που μπορεί να βιώσει κανείς.

Αυτός λοιπόν είναι ο εθισμός σε δυο μάτια. Κι είναι πολύ ατίθασος, ίσως ο πιο ατίθασος απ’ όλους. Ο έντονος χαρακτήρας του είναι που τον κάνει τόσο ατίθασο, αφού και δύσκολα ελέγχεται και σε εμπλέκει σε μια κατάσταση – λες και σε ρουφάει – απ’ την οποία εκ των πραγμάτων δεν θες να ξεμπλέξεις. Ένας εθισμός που όσο τον παλεύεις τόσο δυναμώνει κι αν τον αφήσεις μπορεί να σε οδηγήσει σε απότομα και δύσκολα μονοπάτια, χωρίς να υπάρχει πια  επιστροφή. Ένας εθισμός, σκοτεινός και παθολογικός όπως όλοι, ικανός να σε τυφλώσει και να σε οδηγήσει στο να εξιδανικεύσεις λανθασμένα ανθρώπους και καταστάσεις, πιθανώς πληγώνοντάς σε στο τέλος ανεπανόρθωτα. Ένας εθισμός ωστόσο, που είναι τόσο επικίνδυνα ελκυστικός και όμορφος όσο το πρόσωπο που στον προκάλεσε.

Εκεί προσωπικά βρίσκω την ουσία της ζωής, στις έντονες καταστάσεις σαν κι αυτή που σου περιγράφω. Δε θα ‘χε νόημα ειδάλλως. Χωρίς ένταση, είτε θετικής είτε αρνητικής κατεύθυνσης, η ζωή είναι ανούσια, ανιαρή και φορτική. Δε σε ενθουσιάζει, μήτε σου τραβάει το ενδιαφέρον. Είναι σαν την καρδιά, που χωρίς παλμό, δεν ζει αλλά είναι νεκρή και παγωμένη. Αυτές τις στιγμές το μυαλό αποζητά για να ξεφύγει απ’ την καθημερινότητα κι αυτές είναι που στο τέλος μένουν και κρατάμε, γιατί πολύ απλά μας άγγιξαν. Αυτό να το θυμάσαι.

Προτού λοιπόν κλείσω αυτό το κείμενο και σηκώσω μια και καλή τα δάχτυλά μου από το πληκτρολόγιο, σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις (εάν δεν το έχεις κάνει ήδη) εκείνον τον εθισμό που θα σε συναρπάσει και που θα ευδοκιμήσει και θα εξελιχθεί σε μια ουσιώδη κατάσταση, όπως κι αν εσύ την ορίζεις. Όσο για σένα που έχεις απογοητευτεί και έχεις τη συνήθεια να σου λείπουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε, ξέρω πως νιώθεις. Μερικές φορές το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάψεις τις γέφυρες που σε ενώνουν με το παρελθόν. Και θυμήσου· η ουσία βρίσκεται στις καταστάσεις που κράτησαν στο χρόνο ενάντια στις δυσκολίες κι όχι σε εκείνες που λύγισαν κι έληξαν άσχημα και άδοξα. Γι’ αυτό, μην μου στεναχωριέσαι! Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και που ξέρεις; Κάτι δυνατό μπορεί να βρίσκεται ήδη μπροστά σου! Τελικά, εδώ που τα λέμε, κανείς δεν ξέρει.

Πάει! Αυτό ήταν και για απόψε…

Όσο για μένα, κι εγώ περαστικός είμαι από δω. Μια έρχομαι, μια φεύγω.

Μπορεί και να ξαναεμφανιστώ, αν και δεν στο υπόσχομαι, κάπου προς τα πρωτοβρόχια φαντάζομαι. Ναι, σαν τα σαλιγκάρια κι εγώ. Ποιος μπορεί όμως τελικά να είναι σίγουρος με μένα;

Υ.Γ. Δες το και στην Lifo.