Φωναχτές Σκέψεις

Ο καθένας έχει το δικό του δρόμο Λοιπόν, άκου μια σύντομη ιστορία. Ο Ιούλιος είχε φτάσει αισίως προς τα τέλη του κι εγώ ήμουν ακόμα διακοπές στο Βόλο . Για να γίνω πιο συγκεκριμένος ήταν η τελευταία βραδιά μου πριν γυρίσω στην Αθήνα. Ήταν μια νύχτα από αυτές που δεν έχει κανείς όρεξη για πολλά – πολλά, αλλά επειδή κι ο ξάδερφός μου θα έφευγε την επόμενη μέρα προς άλλες πολιτείες είπαμε να πάμε παραλιακά για ένα χαλαρό ποτό με έναν αδερφικό μας φίλο. Κι έτσι κι έγινε, που λες. Μετά από λίγη ώρα στην παρέα μας προστέθηκε ένα ακόμα παιδί. Η κουβέντα μας ξαφνικά άρχισε να περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα για το ποιος είναι τελικά ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου και σχετικά με το τι κάνουμε εμείς για να τον πετύχουμε. Όχι, δεν ήμασταν μεθυσμένοι, απλώς έπρεπε κάτι να πούμε για να περάσει η ώρα. Η συγκεκριμένη κουβέντα έληξε με εμένα να παίρνω το λόγο και να λέω πως ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του ή τη δυστυχία του . Το τι θα μας κάνει ευτυχισμένους ή δυσ...

Τι σε κρατάει πίσω; Επιτέλους καλοκαίρι (εάν και μας τα χάλασε λίγο ο καιρός αυτές τις μέρες), επιτέλους διακοπές… Σε άλλα νέα τώρα, ναι, πράγματι, είναι αλήθεια, είπα να ξαναγράψω. Αυτές οι μέρες με βρίσκουν να περνώ αρκετές από τις ώρες μου στην παραλία του Βόλου, άλλοτε κάνοντάς βόλτες σ’ αυτήν και άλλοτε απλά χαζεύοντας την θέα. Μετά ίσως από πολύ καιρό, μπορώ να πω πως αισθάνομαι κάπως πιο ήρεμος · νιώθω ψύχραιμος και νηφάλιος. Δεν ξέρω, από την μια μπορεί να ευθύνεται το γεγονός ότι απέχω γύρω στα 300 χιλιόμετρα από την παράνοια της Αθήνας. Από την άλλη, μπορεί να φταίει το ότι βρέθηκα ξανά ανάμεσα σε φίλους και πολύ αγαπημένα πρόσωπα, που δεν έχω τη δυνατότητα να βλέπω όσο συχνά θα ήθελα. Μπορεί ακόμα και να είχα απλά ανάγκη να ξεφύγω, αφού όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν πράγματα που με κρατούσαν αγκιστρωμένο πίσω. Μ’ αυτό το κείμενο λοιπόν θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου για το πώς και το γιατί οι άνθρωποι «κολλάμε» σε καταστάσεις αλλά ακόμη (πάρ...

Duh! Επ! Τι έγινε; Κι εσύ εδώ; Μιας που ξαναβρεθήκαμε, ήθελα να σου πω… Έχεις αισθανθεί ποτέ πως είναι να αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, η οποία θα ήθελες να είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι είναι, αλλά πιθανότατα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να την αλλάξεις; Ρητορική ήταν η ερώτηση, όπως καταλαβαίνεις. Φυσικά και ξέρεις πως είναι. Όπως ακριβώς ξέρω κι εγώ πως είναι. Και πράγματι είναι άσχημο, πολύ άσχημο, θα έλεγα. Είναι όμως και πολύ φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς άσχημα σε κάθε τέτοια αντίστοιχη περίπτωση. Το να αισθανόμαστε, αν μη τι άλλο, είναι ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που υπογραμμίζουν την υπόστασή μας, που μας κάνουν ανθρώπους. Κι ως άνθρωποι λοιπόν που είμαστε, δεν είμαστε τέλειοι. Θέλω να πω, πως όλοι κάνουμε λάθη, αδικίες και λοιπές αστοχίες. Αλλά και τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις; Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση στο κάτω-κάτω. Ούτε φυσικά ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι τέλειος. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Το καταλαβαίνουμε α...